mal-kontent

Szklane noce z papieru sny złóż mi je w żurawia origami.

Zdarzały się różowe dni bez fałszu.

Obłoki, straszne moje obłoki, jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi (i mój), chmury, obłoki białe i milczące (zachodem słońca prześwietlone), patrzę na was o zmierzchu oczami łez pełnemi (i sercem z krwi odsączonym) i wiem, że we mnie pycha, pożądanie i okrucieństwo, i ziarno pogardy dla snu martwego splatają posłanie, a kłamstwa mego najpiękniejsze farby zakryły prawdy. Wtedy spuszczam oczy (oddech wstrzymuję) i czuję wicher, co przeze mnie wieje, palący, suchy (nierealny z beznadziei). O, jakże wy straszne jesteście, stróże świata, obłoki! Niech zasnę, niech jedyna ogarnie mnie noc.

Miejsce, które, jak podejrzewam, ma w sobie moc leczenia chmur gradowych, co się w duszy nazbierały. Nie wiem, nie sprawdziłam; po prostu czekam na burzę.

Kiedyś może pomaluję jakieś okiennice, które nazwę swoimi.

Przestrzeń cieni i światła jedynego boskiego z kłębowiskiem chmur i ostatnim rzędem leśnych drzew jak do odstrzału.

Tu wysiadłam na tym peronie umarła myśl o podróży bez końca i pojechała dalej gdy tak stałam z przyciężkim bagażem.

Czasem udaje się złapać Innych na gorącym uczynku bycia sobą.

Sina dal nagle zbladła a ja nie wiem dobrze to czy źle.

Powietrze nieprzezroczyste stolicy co patrzy i milczy a warga jej drży.

Atrament nocy na papier przelej zanurz pióro pisz - Pióropusz.

Przymglona rzeczywistość co huczy i buczy kolorami bursztynami z dzieciństwa wspomnieniami.

Wszędzie już kwitną dziewanny. Idzie koniec lata.

To nie Azja to nie góry a chmurozstąpienie.

Sierpniowa niedziela nad Wisłą jest jak ostatni wieczór na Titanicu.

Ja: "Żyję w matrixie." Rock: "W martwym śnie?" Freud by coś na ten temat powiedział. Albo pomilczał. Szkoda, że dzielimy ze sobą ten sen.

Życie to poziomki i miód pośród burz. Czy poczujesz drżenie serca, kiedy moje będzie umierało?

Kaktusy mówią, jak im ciemno.

Bardzo mało wiemy, jeszcze mniej rozumiemy. Ale za to całkiem sporo przeczuwamy.

            Umiem rozmawiać już tylko z nieszczęśliwymi ludźmi.

Leżę odłogiem, nieurodzajna, tylko przez palce przepuszczać.

W kinie nastąpiła awaria prądu, apokalipsa przeleciała za oknem.

Ulice są ciekawsze niż muzea w Paryżu. Ale też: Ulice w Paryżu są ciekawsze niż muzea.

Sierp księżyca zrogowaciały w kącie oka zebrany sen ciekawe, czy jak umierasz to też ?

Kiedy Paryż wrze bądź bliżej! Och, ile masz czasu? scena ciszy - okolica oczu pływam do utraty sił czas przyszły mi nie szkodzi jest moją pasją w kolorze wina - był białą pustynią pomiędzy narcyzem o kocim spojrzeniu a kimś innym *** Oliver Kiedy Paryż wrze w rytmie morza jest moją pasją scena ciszy - okolica oczu. Pływam do utraty sił (skóra ma głęboki, bursztynowy odcień koniaku), morze mi nie szkodzi. Spadające liście w kolorze wina złamane serce Czas przyszły był białą pustynią pomiędzy narcyzem a skórą muśniętą słońcem

Nie, nie słyszę ciebie. Unoszę się (bardziej dryfuję) gdzieś. W sumie nie wiem, gdzie. Jest za ciemno na zewnątrz za biało w środku oślepiająco. Nie widzę nawet swojego palca.

Pustostan kiedy dryfujesz bez końca i nie wierzysz w nic; muzyka nie porywa do śpiewu czy tańca. Kiedy badasz samą siebie szukając serca. Kiedy tracisz kontury i się rozmywasz pławisz się - topisz - nie istniejesz, więc nie umiesz pływać.

Jest przepasć, której myśli nie przeskoczą. Coś nagłego, niemego, bez koloru i po prostu, nie do opisania. "Ziejąca czernią pustka" - mówią z braku lepszych słów. No bo jak przełknąć, oswoić to dzikie, nieufne coś; nie-istnienie i brak snów. Wieczna cisza, tak na wskroś coś, co jest, tylko gdy Go nie ma.

Przyszła wiosna. I czarno mi w brzuchu i czarno w sercu. Bo ja tak sobie czasem myślę, siadam wśród roślin na parapecie po drugiej stronie ludzie palą papierosy; tak sobie czasem myślę, że wcale nie ma tej wiosny.

Deszczem porysowane szyby świat gdzieś obok mruczy. Ale ogólnie - cisza. Bezdech wiatru rzeczywistość na pograniczu.

Stoi we mnie. Całe kilometry cegieł (bardziej może kamieni) skąpa zieleń ( daj mi trochę zieleni) Bądź przeklętą bądź grudką ziemi ciśniętą w trumnę w nicość w serce samej śmierci. W jej pustkę między żebrami. W ten mur, w stertę kamieni.

chmury odgradzają mnie od nieba czerń za błękitem czarna toń, bezgwiezdna noc wszystkie gwiazdy przecież już dawno umarły - śpią

wciąż się o ciebie potykam (myślami) głowa pełna dymu wszystkie myśli (jak krew) idą w piach  kroplami