Pożegnanie

Ostatnie dni spędzę pochylając się nad białym obrusem i plamiąc go winem. A może by tak w końcu przestać się bać i zamieszkać na ulicy? Idzie lato, będzie już tylko cieplej. Może nawet zamieszkam pod mostem i będę słuchać szumu wody, aż w końcu popłynę tą wodą na południe, żeby obserwować powietrze skraplające się na tłustych liściach egzotyznych roślin. I wtedy nie będę musiała kupować tapety do pokoju.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pociąg

Obraz
 Czarne słowa we mnie to słowa mojej matki. Jak oszukać czas? Jak zmienić POCZUCIE upływu czasu? Czas jest fizyczny. Czas jest manifestacją. Manifestem. Czas dotyczy każdego. Kamienie pamiętają początki świata i wielkie pochody lodowców-gigantów. Mżawka rozbija czas na sekundy, dostraja świat. Powietrze liczy czas oddechami, wdech-wydech. Czym jest powietrze? Przestrzenią wydarzeń. Ciszą, w której drzemią krzyki, piski, skrzeczenia. Podobno coś w kosmosie śpiewa, mruczy basem. Serce Ziemi wyrywa się w czarną pustkę. Ja mam w sobie czerń odziedziczoną po niej. Matce-ziemi. Jak to możliwe, że dałam się tak amputować z marzeń, pragnień, żądz? Straciłam impet. Kto mnie wykastrował? Kamienie milcząco przyglądają się kolejnej zagładzie. Wiedzą, że tu zostaną - pod tą, czy inną postacią. To one są niemymi strażnikami świata, nie obłoki, Miłosz się mylił. Punktami rzeczywistości, które osadzają. Przytul się do rozgrzanej słońcem skały. Pogłaszcz porosty kamienia leśnego. Złam paznokieć na jego
Czytaj więcej

Antoś

 21.06.2022 Ile to już lat minęło od jego śmierci?  Są takie daty. Daty - stygmaty. Kiedy wyskakują w kalendarzu, gdzieś coś, malutkie poruszenie w pajęczej sieci emocji, jakby unoszonej oddechem; albo nie, lepiej: powietrze drży łaskotane skrzydłem, pajęczyna zadrżała. Płyty tektoniczne poszły w ruch. Jakieś wspomnienie? Nie, to nie wspomnienie. To drgnienie pamięci. Czy boli? Nie, może bardziej uwiera. Jak metka w koszulce, która swędzi w kark. Jak niewypowiedziane słowo, które dziczeje w ustach i wraca, odmienione, do mózgu skąd przyszło. Jak dziewczynki z "Pikniku pod Wiszącą Skałą". Teraz nawet nie jest pewna, czy to ta data, czy to dzień jego śmierci. Co po sobie zostawił? Wściekle niebieskie oczy topniejące w kurzych łapkach uśmiechu. Uśmiechające się kurzymi łapkami. Dłonie rzemieślnika. Prążkowane paznokcie. Zielony sweter zapinany na guziczki. Policzki srebrzące się zarostem, który drapał przy pocałunkach i przytulankach. Uśmiech półgębkiem i przewrotne poczucie hum
Czytaj więcej

Jak działa pamięć

Obraz
Jestem jak kamień rzucony w daleką wodę. Jestem kamieniem, byłam, zostały po mnie kręgi na wodzie - niewyraźne wspomnienie. Leżałam na ławce na przystanku autobusowym. Był maj, a horyzont nikł w hałdach rozgrzanego powietrza. Ławka parzyła. Papieros suszył. Obserwowałam małe lśniące włoski na moim udzie; były małymi promykami słońca na bladej jeszcze - po zimowemu - skórze. Nie byłam sama. Tak naprawdę walczyłyśmy o miejsce na ławce; ja leżałam, ona siedziała, a tamta stała nad nami co chwilę strzepując popiół z papierosa. Foliowe torebki ciążyły butelkami z rumem, butelkami z colą. Miałyśmy po kilka paczek Viceroyów na głowę. Wieczorem miało nas być więcej, ale póki co: my trzy, słońce i miasto puste na kilka weekendowych dni. Majówka tak długa, że rodzice gdzieś wyjechali, w końcu wolne, w końcu wolni, w końcu mający nas w nosie. Ewa wysysała swoje papierosy - nigdy nie znałam nikogo, kto zaciągałby się głębiej. Jej usta w trakcie zaciągania nabierały jeszcze bardziej serduszkowa
Czytaj więcej